Вечар затапіла навальніца.
І ліхтар пад вокнамі баіцца
Утапіцца, бо зусім адзін,
Рыжы, як савецкі апэльсін.
Я праз шумны райскі лес дажджу
На дарогу, як раку, гляджу,
Па якой сплывае ў небыцьцё
Адзінокае, як мы, лісьцё,
І за ім мне хочацца паплыць,
І пра сьмерць спакойна гаварыць,
Як пра сон, які прысьніцца ўсім,
Таямнічы, як Ерусалім.
Сьціхне дождж і раніца ўсплыве,
Загарацца сьвечкамі ў траве
Кветкі мокрыя, як вочы маці,
І адразу пасьвятлее ў хаце,
І захочацца ізноўку жыць,
І пра сьмерць зусім не гаварыць...
|
|
